Nama sebenar al-Ghazali ialah Muhammad
bin Ahmad. Terdapat dua teori tentang namanya. Teori yang diterima ramai ialah
tentang kampung asalnya di Iran iaitu Ghazalah. Umat Islam menganggap beliau
sebagai Hujjatun Islam yang bermaksud pembela Islam. Beliau dilahirkan pada
tahun 1059M dan meninggal dunia pada tahun 505 H. Bapanya ialah seorang yang
sangat berminat dalam bidang falsafah dan bercita-cita untuk mendapatkan
seorang anak yang akan menjadi ahli fiqah yang bijak. Al-Ghazali mendapat
pendidikan asas seperti menghafal al-Quran, membaca dan menulis ilmu bahasa
Arab, fiqah dan sebagainya. Beliau pernah berkhidmat sebagai ketua di
Universiti Nizamiyah, Baghdad selama lima tahun. Beliau talah menghasilkan
karya Ihya’ Ulumuddin sebelum dilantik sebagai Rektor di sebuah institusi di
Nishapur. Beliau juga mendirikan sebuah sekolah untuk ahli-ahli fiqah dan
sebuah pusat untuk ahli-ahli tasawuf. Imam al-Ghazali terkenal melalui
penghasilan karya-karyanya. Dianggarkan beliau telah menghasilkan lebih kurang
300 buah buku yang meliputi skop yang luas.
Dalam bidang falsafah beliau telah
menghasilkan dua karya agung, iaitu Muqasid ul-Falasifah, iaitu tujuan Ilmu Falsafah
yang menjadikan beliau terkenal kalangan sarjana Barat. Karya ini menerangkan
teori falsafah. Satu lagi bukunya Tahafut-al-Falasifah menerangkan
penyelewengan falsafah Barat tentang fizik dan metafizik daripada pandangan
Islam. Buku ini mengkritik dan mengecam ilmu falsafah Barat. Beliau juga
menghasilkan Al-Mar’if ul’Aqaliyah, iaitu ilmu pengetahuan yang rasional. Buku
ini membicarakan kewujudan ilmu-ilmu yang rasional serta tujuan penghasilannya.
Imam al-Ghazali juga telah memberikan
sumbangan yang sangat besar dalam bidang keagamaan melalui karya agungnya Ihya’
Ulumuddin, iaitu menghidupkan ilmu-ilmu agama. Beliau telah melibatkan diri
dalam pelbagai aliran pemikiran untuk memahami secara terperinci tentang ajaran
Islam dan membangunkan kembali ajaran Islam. Buku ini membicarakan secara
terperinci aspek jiwa dan agama. Buku ini menjadi pegangan umat pada masa kini
dan diterjemahkan ke dalam bahasa Melayu, Turki, Jerman dan Urdu.
Walaupun Imam al-Ghazali terkenal
dalam bidang falsafah dan keagamaan, beliau juga memberi sumbangan yang besar
dalam bidang sains politik. Beliau telah mempelajari ilmu politik daripada
gurunya, Imam Juwaini yang pernah menjadi Imam di Masjidil al-Haram di Makkah
dan Masjid al-Nabawi di Madinah. Buku-bukunya dalam bidang politik boleh
dibahagikan kepada dua aspek. Satu adalah tentang teori kenegaraan dan satu
lagi teori pemerintahan Al-Munqiz Minad Dhalal dan Mustzh-hiri.
Dalam buku-bukunya, beliau telah
membincangkan aspek kepimpinan bagi sebuah neagra Islam. Selain itu, beliau
juga mencadangkan cara untuk memperbaiki urusan politik. Langkah pertama ialah
untuk memberikan pengertian permasalahan, kedua ialah menasihati pemimpin,
ketiga ialah menegur dengan bahasa yang keras dan akhir sekali ialah menegah
dengan kekerasan.
Kesimpulannya, Imam al-Ghazali telah
memberikan sumbangan yang besar dalam bidang falsafah, keagamaan dan politik.
Be.iau juga telah memberikan pandangan tentang pendidikan berdasarkan
pengalamannya sebagi seorang guru. Beliau menjelaskan kewajipan ibu bapa
terhadap anak-anak dan kewajipan seorang murid dan guru.
Tiada ulasan:
Catat Ulasan